Program u Narodnom pozorištu će predstaviti Marina Stavenhagen, izvršna direktorica San Cristobal International Film Festivala i Andrea Stavenhagen, koordinatorica programa San Cristobal International Film Festivala.
Muzički ansambl Cine Mudo je osnovao José María Serralde Ruíz 1998. godine. Specijalnost ansambla je izvođenje žive muzike uz projekcije nijemih fimova i u sklopu drugih multidisciplinarnih umjetničkih projekta koji se predstavljaju na festivalima i umjetničkim događajima u Meksiku, Kanadi i Italiji. Odabir muzičara i instrumenata za svako izvođenje temelji se na estetici vremena i mjesta nastanka svakog od filmova uz koji sviraju. Članovi ansambla su: Omar Álvarez (violina), Roberto Zerquera, (perkusije) i José María Serralde Ruiz (klavir i umjetnički direktor).
Nakon meksičke revolucije tridesetih godina prošloga vijeka, intelektualci i umjetnici iz cijeloga svijeta pohrlili su u tu zemlju da bi proučavali njenu drevnu, ali i tada nastajuću kulturu, kao i da bi učestvovali u njoj. Među njima su bila i tri državljanina Sovjetskog Saveza koji su doputovali iz SAD: Sergei Eisenstein, Eduard Tisse i Grigori Aleksandrov.
Zbog iznimnih uspjeha na filmu koje su njih trojica postigli u svojoj zemlji, Paramount Pictures ih je angažovao da snime film u holivudskoj produkciji, pri čemu je jedini završeni dio projekta bio scenarij tog filma. Oni su u Meksiko otputovali na preporuku Charlesa Chaplina, a uz finansijsku podršku američkog književnika Uptona Sinclaira. Tokom 1931. su snimili više sekvenci koje Eisenstein nikada nije smonitirao. Naime, nakon što ih je Sinclair prestao finansirati, tri su se sovjetska državljanina bila prisiljena vratiti u SSSR ne ispunivši svoj cilj da završe film o meksičkoj kulturi, ali materijal koji su oni snimili kasnije će postati dio filma ¡QUE VIVA MEXICO!. Njihov materijal, zabilježen na skoro 46.000 metara filmske trake, prvobitno je bio pohranjen u skladištu Muzeja moderne umjetnosti MoMA u New Yorku, da bi u konačnici bio korišten za izradu nekoliko različitih verzija filma od kojih ni jedna nije bila pretjerano uspješna. Aleksandrov je tek sedamdesetih godina prošloga vijeka, zahvaljujući dogovoru sa filmskim arhivom Sovjetskog Saveza, smontirao svoju verziju filma ¡QUE VIVA MEXICO! zasnovanu na Eisensteinovim bilješkama i, prije svega, na vlastitim sjećanjima.
Ruski filmski arhiv je zatim donirao kopiju Aleksandrove verzije filma Filmoteci UNAM. Oni su iz njega izdvojili tri reprezentativne cjeline: SANDUNGA, MAGUEY i DAY OF THE DEAD. Njihova verzija filma odražava Eisensteinovu percepciju i viziju, puna je poetičnosti, svjetla i dramatičnih meksičkih krajolika.
Sergei Eisenstein je tokom vlastitog kreativnog procesa vodio bilješke. U njegovim izvještajima sa putovanja, komentarima na poleđini fotografija, te u pismima i memoarima koje je sačuvao nailazimo na zabilješke o zvucima i muzici koji bi bili korišteni u filmu ¡QUE VIVA MÉXICO! da su ga izvorni autori uspjeli završiti. Muziku za sadašnju verziju filma komponovali su meksički muzičar José María Serralde i njegov ansambl, služeći se Eisensteinovim bilješkama, nalazima meksičkog akademika Aurelija de los Reyesa prezentovanim u njegovom istraživanju naslovljenom El nacimiento de ¡QUE VIVA MÉXICO!, raznim verzijama filma napravljenim tokom vremena, kao i osvrtom Oliviera Debroisea u njegovom filmu Un banquete en Tetlapayac. Pri tome su se oslanjali na vizuelni identitet Meksika dvadesetih i tridesetih godina prošloga vijeka. Muzika u ovom filmu je mješavina tradicionanog melosa sa muzičkim pasažima Carlosa Cháveza i Silvestrea Revueltasa, zvucima tipičnim za Miguela Bernala Jiméneza i Pabla Moncayoa, a koje su ukomponovane i kontrastirane sa muzičkim djelima ruskih kompozitora Dmitrija Shostakovicha i Sergeia Prokofieva.
Predstavljanje ovog projekta moguće je zahvaljujući nesebičnoj podršci Međunarodne federacije filmskih arhiva i Ministarstva vanjskih poslova Meksika, uz posredstvo Meksičke agencije za međunarodni razvoj i saradnju.
