U autorskom tekstu pod nazivom “Kodžali-Srebrenica: bratska tuga”, Fejzijev povlači paralele između onoga što se dogodilo u Srebrenici u julu 1995. godine i azerbejdžanskoj regiji Nagorno-Karabah u februaru 1992. godine.
Podsjećajući na azerbejdžansko-armenski sukob, Fejzijev navodi kako je najtragičnija epizoda rata u Karabahu totalno uništenje grada Kodžali koji je brojio 7.000 stanovnika. U noći između 25. i 26. februara 1992. armenske jedinice napale su grad Kodžali koji je to tada bio pod višesedmičnom blokadom.
"Civili su bili izloženi intenzivnim oružanim napadima dok su pokušavali da bježe kroz šume te hladne zimske noći. Grad je potpuno spaljen i devastiran. Usljed počinjenog genocida 613 mirnih stanovnika Kodžalija je stradalo, među njima 63 djece, 106 žena, 70 starijih ljudi, 8 porodica je potpuno uništeno, 25 djece je izgubilo oba roditelja i 130 jednog od njih. 487 ljudi je ranjeno, uključujući 76 djece, a 1.275 je odvedeno u zarobljeništvo. Sudbina 150 zarobljenika, od kojih je 68 žena i 26 djece i dalje nije poznata", ističe Fejzijev.
Kako navodi dalje u tekstu, saglasno Konvenciji o sprečavanju i kažnjavanju genocida koju je usvojila Generalna skupština Ujedinjenih naroda 1948. sve odredbe koje opredjeljuju kriminalne radnje kao genocid primjenjive su u slučaju tragedije u Kodžaliju. Kriteriji kao što su ubijanje zbog etničke pripadnosti, ubistva mučenjem, planiranje masakra i koji se pobrojani u Konvenciji važeći su za slučaj tragičnih dešavanja u Kodžaliju. Masovni zločini u Kodžaliju rezultat su netolerancije, etničko-vjerske diskriminacije, planiranog etničkog čišćenja, neviđene torture i kao takvi predstavljaju čin genocida.
"Dok su se ove tragedije dešavala svjetska javnost je zanijemila i oglušila se na pozive Azerbejdžanaca na pomoć. Armeni se nisu obazirali na pozive nekih zemalja da se uzdrže od nasilja, niti su postupali u skladu sa 4 rezolucije UN-a koje su usvojena 1993. i prema kojima se zahtijevalo hitno i bezuslovno povlačenje sa okupiranih azerbejdžanskih teritorija. Ove rezolucije nisu još uvijek ispunjene. Evropa je potpala pod propagandu armenskog lobija, pa se nisu ulagali napori da se okupator zaustavi", tvrdi Fejzijev i dodaje kako direktni učesnici i odgovorni nisu odgovarali za ove zločine.
Kada je u pitanju rat u BiH, azerbejdžanski zastupnik naglašava da je Evropa bila ravnodušna prema tome kao što je bila i prema okupaciji Karabaha i genocidu u Kodžaliju.
"Vijeće sigurnosti UN-a aprila 1993. je usvojilo rezoluciju kojom se izražavala zabrinutost zbog dešavanja u Srebrenici i okolini, ali nikakvi konkretni koraci od strane međunarodne zajednice nisu poduzeti da se spriječi masakr u Bosni i Hercegovini. 1995. počinjen je genocid u središtu demokratske Evrope u Srebrenici koji nam je pokazao da ništa nismo naučili iz historije i da su na djelu opet šovinizam i nacionalno-vjerska diskriminacija. Ovaj nehumani čin koji nema opravdanja ponavljanje je genocida počinjenog u Evropi za vrijeme Drugog svjetskog rata. U Srebrenici su se ponovili zločini koji su počinjeni u Kodžaliju samo dvije i po godine prije, čime je Srebrenica postala evropski Kodžali. Od tada tragedije u Kodžaliju i Srebrenici se obilježavaju kao 'bratska tuga' čovječanstva", ističe Fejzijev.
Nema sumnje, smatra on, da je priznavanje genocida u Srebrenici i pristup međunarodne zajednice toj tragediji kao univerzalnoj tragediji čovječanstva od velikog značaja za sprječavanje šovinizma, diskriminacije i svih oblika netolerancije na planeti.
"Ova tuga se ne može zaboraviti. Moralna je obaveza svakog pojedinca na zemlji da čuva sjećanja na žrtve stradale u Srebrenici i Kodžaliju da se ne bi zaboravili zločini počinjeni u svjetskoj historiji i čin genocida počinjen protiv čovječnosti, mira i demokratskog poretka", navodi, između ostalog, u autorskom tekstu Džavanšir Fejzijev, zastupnik u parlamentu Azerbejdžana.
