Je li baš svaka policijska akcija napad na Bošnjake ili Srbe? Možda se taj narativ koristi kao "živi štit"
Tako posljednjih mjeseci sve češće čujemo iste izjave od bošnjačkog i srpskog političkog vrha u Bosni i Hercegovini, pa možemo zaključiti da se politički individualna odgovornost pokušava promijeniti u politički kolektivnu.
"Napad na srpski narod u Bosni i Hercegovini". Tako su danas "kukali" svi politički lideri iz Republike Srpske koji su u koaliciji sa uhapšenim ministrom sigurnosti Nenadom Nešićem. To je isti onaj narativ koji su bošnjački lideri koristili prilikom hapšenja funkcionera koji dolaze iz ovog naroda.
Tužilaštvo BiH istražuje potencijalnu korupciju prilikom javnih nabavki u vrijeme kad je Nešić bio direktor preduzeća Putevi RS-a.
U prethodnom periodu ispitana je sumnja da su preduzeća koja održavaju puteve bila prinuđena da sarađuju s preduzećem "Legend" d.o.o. čiji je direktor Mladen Lučić, tako što su od njega kupovala abrazivni materijal za posipanje puteva (so) po znatno većim cijenama od tržišnih.
Uprava za borbu protiv organizovanog kriminala je počela istragu još 2019. godine. Još tada se sumnjalo da su na prodaji soli iz Egipta, koju je uvezla firma "Legend", Nešić i Mladen Lučić zaradili više miliona KM jer su navodno prodavali so po tri puta višoj cijeni od one po kojoj je nabavljeno i da su ucijenili putarska preduzeća da moraju kupiti so od "Legenda".
Dakle, Nešić i kompanija su uhapšeni pod preciznim i jasnim optužbama za korupciju. Zbog toga je potpuno nevjerovatno da neko može tvrditi da je to udar na srpski narod. Nastavak tog narativa dobro je došao i lideru Republike Srpske Miloradu Dodiku da kaže da ovakav način rada Tužilaštva ima za cilj destabilizaciju Republike Srpske?! Potpuno nevjerovatnu izjavu ovom prilikom dao je i premijer Srbije koji je rekao da Nešićevo hapšenje donosi osjećaj nesigurnosti za srpski narod u BiH.
Ono što je bilo posebno zanimljivo jeste snimak Nešićevog privođenja tokom kojeg je prokomentarisao da nastavlja borbu za Republiku Srpsku.
To je jedna strana gledanja na situaciju, ali postoji i druga. Ona možda krije odgovor zašto svako hapšenje političara iz reda srpskog naroda se koristi za kolektivno zastrašivanje. Tako se možda prebacuje kolektivna briga da bi se sakrilo iza naroda i napravio živi štit za svoja (ne)djela i opstanak na političkoj sceni.
U posljednje vrijeme ne postoji političko hapšenje koje lideri jednog naroda nisu označili kao progon tog naroda, pa se postavlja pitanje da li policija uopće i može hapsiti iz bilo kojeg drugog razloga.
Ono što je kod većinskog dijela pratioca situacije na političkoj sceni prihvatljivo jeste činjenica da nema sličnih primjera iz hrvatskog naroda, na što se često pozivaju posebno bošnjački lideri. To, zaista, jeste enigma.
