Šta je balkanizacija i da li je ljubav Evropske unije za Balkan iskrena
Države Zapadnog Balkana su sa izuzetkom Ukrajine i Moldavije, te ranije Turske jedine države Evrope koje su izrazili želju za članstvom u Evropskoj uniji, a nisu primljene. Zvanična politika EU su navodno otvorena vrata za ove države, ali praksa pokazuje da ni sama EU nije jednoglasna ni sigurna na koji način ove države integrisati u svoj sistem.
Da su u pitanju duboki sistematski, moglo bi se reći historijski procesi i dileme unutar zapadne Evrope, pokazao je i primjer kada je upravo Macron blokirao otvaranje pregovora sa Makedonijom i Albanijom o pristupanju EU.
Naravno, kao kontra primjer moglo bi se navesti primanje u Evropsku uniju Bugarske i Rumunije, ali za mnoge je pristup ove dvije države zapravo bio produkt geostrateških interesa SAD-a, a ne iskrene želje EU za punom integracijom i ravnopravnosti Balkana u evropskoj porodi te toga što su ove države ispunile uslove.
Ugledna bugarska historičarka Marija Todorova u svome već klasičnom djelu Imaginarni Balkan bavila se percepcijama Balkana i šta je zapravo Balkan.
"Jedan bauk kruži kulturom Zapada- bauk Balkana. Sve sile ušle su u sveti savez da bi isterale tu avet: političari i novinari, konzervativni naučnici i radikalni intelektualci, moralisti svih vrsta, rodova i oblika. Postoji li ijedna suparnička grupa koju njeni protivnici nisu ocrnili kao 'Balkan' ili optužili za 'balkanizaciju'? Koji od optuženih nije uzvratio žigošući taj čin kao 'balkanizam'?", započela je Todorova svoju knjigu očito uzevši inspiraciju iz Marksovog Komunističkog manifesta.
Ona pojašnjava kako je početkom 20. stoljeća Evropa u svojoj repertoar pogrdnih riječi dodala pojam balkanizacija.
Todorova smatra kako pojam balkanizacija nije označavala samo usitnjavanje velikih i snažnih političkih jedinica nego je postala i sinonim za povratak zaostalom, primitivnom i barbarskom, a u posljednje vrijeme posebno u SAD-u termin se počeo odnositi na najrazličitije probleme.
To da je Balkan smatran kao "drugo" u odnosu na Evropu nije potrebno posebno dokazivati. U poređenju sa orijentalizmom kojeg je definisao ugledni palestinsko-američki profesor Edward Said, Todorova balkanizam definira kao diskurs o imputiranoj dvosmislenosti.
Sama upotreba izraza balkanizacija u Africi od lidera moćne Francuske, u trenutku kada je većina zapadnog svijeta u velikoj mjeri oblikovana tzv. "woke" kulturom i političkom korektnošću, pokazatelj je da slični termini koji bi u drugim okolnostima izazvali skandal općeprihvaćeni.
Odgovornost Balkana
Naravno, u ovoj jednačini ne treba odgovornost skinuti ni sa lokalnih balkanskih političkih i državnih lidera koji i nakon što su završili ratni sukobi su od država stvorili oaze korupcije i kriminala, primjer svega onoga suprotnog idejama Evropske unije, pravde i zakona.
Izgleda, dok se evropske države pokušavaju riješiti dijelova svoga kolonijalnog naslijeđa, što kroz simboličke poteze kao što je vraćanje kulturno-historijskog blaga, što kroz stvarne političke poteze kao što je najava Macrona da Francuska u svojim bivšim kolonijama neće držati samostalne vojne baze, još uvijek nisu sposobne da pogledaju u svoj "alter-ego" oličen u Balkanu i otrgnu se od stereotipnih kvalifikacija. Balkan je za Evropu zli alter-ego jer je devedestih bila kao zgrožena zbog rata i zločina, zaboravivši Prvi i Drugi svjetski rat te zločine u kolonijama. Danas je Evropa kao zgrožena zbog balkanske korupcije, a sama se suočava sa hapšenjima evropskih parlamentaraca zbog uzimanja mita za lobiranje.
