Zbog čega Željezna kupola ne može zaštititi Haifu od raketa i dronova Hezbolaha
Moćni protivraketni sistemi izraelske vojske kao što su Iron Dome (Željezna kupola) kako na kopnu tako i na moru, nisu sposobni odgovoriti brojnim napadima.
Naime, ovaj sistem je razvijen kao sistem teritorijalne proturaketne odbrane kako bi se borio protiv artiljerijskih raketa kratkog dometa ali i artiljerijskih granata različtih kalibara. Procijenjeni domet zemaljske verzije i pomorske verzije C-Dome se računa na oko 70 kilometara. Deklarisana uspješnost ovog sistema se od prvobitnih verzija sa 80 posto, povećala na 85 posto uspješnosti.
Nakon što protivnik lansira artiljerijske rakete ili djeluje artiljerijskim oruđima, artiljerijski radari Željezne kupole identificiraju lansirane artiljerijske rakete i granate i preračunavaju njihovu inercijalnu trajektoriju. Ukoliko artiljerijski kompjuter odnosno sistem upravljanja vatrom procijeni da ispaljena sredstva padaju u more ili pustinju ili nenaseljeni dio izraelskog teritorija, sistem neće djelovati.
Međutim, najveći problem za izraelsku protivraketnu odbranu Haife stvaraju višecijevni bacači raketa koje je Hezbolah nekada uvozio i kupovao, a danas ih samostalno proizvodi u podzemnim objektima. Višecijevni bacači raketa na osnovama slavnih sovjetskih Kaćuša, imaju karakteristično veliku početnu brzinu raketa pri ispaljenju te kratak domet.
Upravo ova dva parametra su ključna u razmatranju ograničenih sposobnosti Željezne kupole, dakle, let prekratko traje i u plotunu se ispaljuje minimalno 12 raketa sa jednog oruđa pri čemu se najčešće djeluje sa nekoliko vatrenih tačaka zbog čega dolazi do saturacije odnosno prezasićenosti.
Velika izlazna brzina projektila iz višecijevnih bacača raketa koja ide više od 350 metara po sekundi lete na domet do 10 kilometara i lete manje od minute u zavisnosti od blizine izraelske teritorije naspram vatrenih položaja. S druge strane što je let kraći, to izraelski artiljerijski radari kasnije mogu proglasiti uzbunu za civile kako bi se sklonili u skloništa što dodatno povećava ubojitost napada Hezbolaha.
U konačnici Izrael je čak i ukoliko obori neku od artiljerijskih raketa i granata, debelo u minusu po cijeni presretanja. Raketa sistema Željezna kupola Tamir košta 70.000 dolara dok raketa za vbr košta ne više od par stotina dolara.
Kada su u pitanju dronovi, oni i nisu u fokusu sistema Željezna kupola, već su cilj koji je uglavnom na meti sistema Barak ili Spyder. S druge stane osnovne karakteristike njihove uspješnosti jeste mala masa, niski profil leta i mala radarska zamjetljivost. Pri čemu sve što lansiraju borci Hamasa, uglavnom biva lansirano sa rampi koje daju početno ubrzanje dronovima.
Najveća opasnost od bespilotnih letjelica odnosno kamikaza dronova jeste njihova ubojitost obzirom da Hezbolah raspolaže kamikaza dronovima sa bojevim glavama od 15 do 300 kilograma eksploziva.
Jedino efektivno sredstvo pored elektronskih mjera jesu lovački avioni ali se dugoročno ne isplati djelovati sa raketama zrak-zrak Sidewinder koje koštaju više stotina dolara protiv dronova industrijske proizvodnje u podrumima Hezbolaha.
Jedino rješenje za Izrael i odbranu Haife i gradova na sjeveru jeste potisnuti Hezbolah sjeverno od rijeke Litani, kako to nalaže i Rezolucija 1701 jer se s tog dometa više svaka ugroza može brže i bolje tretirati.
Pojednostavljeno, što je let rakete ili bespilotne letjelice duži trajanjem, to su šanse za njenim zahvatom i pogotkom-presretanjem veće.
