Po završetku prvog svetskog rata, Kosovo je pripalo novoosnovanoj Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca. Kosovski Albanci su bili suočeni sa politikom prisilne srbizacije, koja se ogledala u zabrani korišćenja albanskog jezika, pokrštavanju, kolonizaciji i etničkom čišćenju. Vlasti su mislile da će asimilovati albansku decu i omladinu tako što će im dozvoliti školovanje isključivo na srpskom jeziku.
Između dva svetska rata, beogradska vlada je sprovodila opsežan program kolonizacije Kosova, u cilju izmene demografske slike Kosova u korist Srba. Kolonizacija Kosova je imala naglašeno nacionalnu notu i njome je „anacionalni elemenat” trebalo zameniti „zdravim nacionalnim elementom”. Prednost pri naseljavanju je davana posebno bivšim vojnicima ili pripadnicima četničkih odreda. Između 1912 i 1941. godine, na Kosovo je naseljeno između 60.000 i 65.000 kolonista.
Preko 90% ukupnog broja kolonista su činili Srbi sa raznih krajeva Jugoslavije (uključujući i Crnogorce). Srbizacija Kosova se nastavila sve do 1941. godine i na taj način su stvorene mnoge srpske enklave na Kosovu i Metohiji, između ostalih: Kosovo Polje, Obilić, Hercegovo, Orlović, Devet Jugovića, Lazarevo, Gornji Svračak, Donji Svračak, Jezero, Lug, Novo Rujce, Staro Gracko i dr.
Paralelno sa srpskom kolonizacijom, tekao je proces prisilnog iseljavanja Albanaca sa Kosova.Kolonisti su u često dobijali zemlju koja je oduzimana od vlasnika sa regularnim papirima.Veliki broj kolonista je useljen u kuće Albanaca koji su prinudno iseljeni.