Na jugu Francuske postoji jedan gradic u koji dva puta semicno dolaze italijanski seljaci i prodaju eko proizvode. Sva hrana je 50%- 150% skuplja od ostale izlozene hrane. Italijani prodaju svoju robu za dva-tri sata i odu kuci. Niko se ne zali na cijenu. Ne moze tresnja iz Mostara ili Banjaluke imati istu cijenu kao ona iz Bugarske ili krompir iz Glamoca kao krompir iz Madjaske. Iako je dug put do necega slicnog to je ipak jedan korak, a i najduzi put pocinje prvim korakom.