Sandžački Bošnjaci su autohton balkanski narod ilirsko-slavenskog etničkog porijekla i dio su jedinstvenog bošnjačkog nacionalnog korpusa sa Bošnjacima Bosne i Hercegovine. Naziv Bošnjak izveden je iz imena Bosna, slaveniziranog oblika ilirskog naziva u antičkim dokumentima poznatom kao: Bathinus i Basan (u oba slučaja naziv se odnosi na rijeku Bosnu, Bathinus flumen).[1] Kako je naučno potvrđeno, prvi stanovnici Balkana bili su Iliri. To je prastari narod indoevropskog porijekla čije je prisustvo na našim prostorima potvrđeno još u drugom milenijumu prije nove ere. Vodeća ilirska plemena na području današnje Bosne i Sandžaka bili su Japodi, Dalmati, Dezitijati, Dicioni, Mezeji, Daorsi i dr.[2] Slavenska plemena na područje Balkana doselila su se tokom VII stoljeća nove ere, odnosno prije oko 1.400 godina. Izvorno ime Bošnjanin (latinski: Bosnensis) prvobitno je označavalo pripadnika srednjovjekovne bosanske države. Srednjovjekovnom bosanskom državom vlada dinastija Kotromanića, čiji su najznačajniji predstavnici bili: ban Kulin (1180-1204)[3], Stjepan II Kotromanić (1313-1353)[4] i svojevremeno najmoćniji južnoslavenski vladar Tvrtko I Kotromanić (l353-1391)[5], koji se sa ponosom tituliše kao: „kralj Srbije, Bosne, Dalmacije, Hrvatske i Primorja“.[6] Za vrijeme Tvrtka I Kotromanića, Bosansko kraljevstvo je obuhvatalo područje današnje Bosne i Hercegovine (BiH), izuzev njenog sjeverozapadnog dijela, zatim dijelove Dalmacije i zapadne Srbije. U historijskim izvorima, nacionalna odrednica Bošnjak prvi put je zabilježena na prijemu bosanske delegacije kod poljskog kralja Vladislava Varnenčika, povodom njegovog izbora za kralja Ugarske i Hrvatske, 1440. godine.[7] Od osvajanja ovih krajeva od strane Osmanskog carstva, od XV stoljeća na dalje, Bošnjaci kao starosjedilačko stanovništvo u najvećem broju prihvataju islam kao religiju i od tada će je zadržati sve do današnjih dana.