Bosna je zemlja prepuna čari, trepeta šuma i bljeska vode, brda joj kite gradovi stari, nad njima sinji oblaci brode. čini se, to je začaran kraj kroz koji vilu progoni zmaj. Duboke gore svečano ćute u mirnoj sjenci, bez ljudskog zova, tu medo tapa niz tajne pute, a obnoć huče premudra sova. Na proplancima, sve ti se čini, igraju vile na mjesečini. A vjeverice - uz trku mnogu - repova trista, hiljadu nogu!- na glavu Bosnu staviti mogu. I duh rudarski s punom paradom: s pijukom, lampom i dugom bradom, u kristal kucka, kamenje para, kroz Bosnu traži rudišta stara, pod zemljom brdo gvozdeno buši, uz vreli izvor obojke suši. U gori stijena trepti k'o živa, niz nju se voda studena sliva, biserom gori najmanja kap. A već u klancu, blještav k'o srma, potok se ruši s kamena strma i pravi prvi pjenušav slap. Na kraju - gledaj - rijeka se vije, matica brza sredinom bije...(Branko Ćopić)