CIJELA ISTORIJA JUGOSLAVIJE ( I PRIJE I POSLIJE DRUGOG SVJETSKOG RATA JE U OSNOVI PRIČA O MONSTRUOZNOSTI ČISTOKRVNIH DOMOLJUBNIH SRBA IZ SRBIJE (ĐIKANA ILI TARIGUZISTA) A PONAJVIŠE BEOGRADA PREMA SVIM DRUGIM NARODIMA: Ne samo u ratu već i miru imamo klasične obrasce ponašanja većine Srba (ponajviše iz Srbije) koji podrazumijevaju istrijebljivanje lica drugačije vjere ili nacije. Pa u tom smislu, da se još jednom prisjetimo što oni uče i kopiraju od svojih predaka: DJELIĆ PRIČE O PRVOJ (STAROJ) JUGOSLAVIJI : Po uzoru na Sarajevski atentat 1914 (kada su korišteni otrovi, bombe i pištolji protiv Franca Ferdinanda i građana Sarajeva koji su bili kolateralna šteta) od strane Srbije, tako se Beograd ponašao i poslije prvog svjetskog rata.Naime, Između dva svjetska rata, srpske (tariguzijanske) vlasti, uz potporu svog čistokrvnog domoljubnog naroda su bile fokusirane najviše na etničko čišćenjenje hrvata i muslimana. Poznatije ubistvo je bila pucnjava na hrvata Stjepana Radića 1928-e godine, uz kolateralnu štetu. Sa druge strane, zvanično se smatra nerazjašnjenom smrt muslimana Mehmeda Spahe 1939-e godine (zbog beogradskog ometanja istrage i prikrivanja tragova zločina), ali sve je više informacija koje ukazuju na to da su srpske vlasti Spahu likvidirale tajno pomoću otrova cijanida ubačenog u kavu. Prisjetimo se, toksikologija (znanost o otrovima) kaže da postoje i mnogo moćniji otrovi od cijanida, ali ono po čemu je cijanid poznat je upravo njegovo brzo (munjevito) dejstvo, pa se kao takav koristi za likvidacije po hitnom postupku. Kako izgleda takvo brzo, podmuklo i hladnokrvno ubistvo cijanidom u kavi, u jednom sličnom slučaju, možete vidjeti na Internet lokaciji: article.wn.com/view/2013/11/16/Massachusetts_man_charged_with_murder_in_cyanide_poisoning_o/ FRAGMENT PRIČE O NOVOJ JUGOSLAVIJI: Apsolutno je tačno da čak i među čistokrvnim srbima (kao i ostalim narodima) ima onih stvorenja koja konstruktivno djeluju u interesu čovječanstva. Ali, takve među sobom srbi najčešće ubijaju, pa onda ostaju u životu samo oni koji u prosijeku djeluju destruktivno. U tom pogledu ostali su isti kao i za vrijeme srbijanskog talenta Aleksandra Rankovića koji je kroz organe izvršne vlasti odmah na kraju drugog svjetskog rata (1945) započeo etničko čišćenje Jugoslavije likvidacijama onih naroda koji nisu srbi, i postavljanje čistokrvnih domoljubnih srba na pozicije ubijenih nesrba. Ovaj proces je Ranković nastavio sve dok nije uklonjen (1966). Ali, tu štetu koju je Ranković napravio nije bilo moguće popraviti ni nakon njegovog hapšenja. Izgleda da je diktator Josip Broz Tito tog procesa bio toliko svjestan da je godine 1974 (kroz delegatski sistem i decentralizaciju Jugoslavije) pokušao smanjiti razmjere etničkog čišćenja koje je dalje intenzivnije nastavio beogradski (srbijanski) talenat Slobodan Milošević (od 1987 godine), sve do njegovog hapšenja i transporta u međunarodni krivični sud u Hagu (2001). Najkrupnija razlika između srpskih stručnjaka Rankovića i Miloševića je u tome da Ranković nije mogao direktnije zakuhavati ratove u svijetu jer se plašio veće sile (diktatora Broza).