Pogledajmo dosadasnji tok EP....Irci trijumfuje nad Italijanima, dok Azzuri, opet, uzimaju mjeru favorizovanim Belgijancima; Island ne daje pardona Englezima; i inace, Island se gotovo prosetao dosadasnji tokom takmicenja; jedna Albanija, koja je kao i Island prvi put na EP-u, uprkos ispadanju nakon grupne faze, ostavlja vrlo solidan utisak; Wales s lakocom preskace Belgiju; Poljska ili Madjarska ravnopravne u duelima sa Nijemcima i Portugalom; Hrvatska je imala gotovo otvoren put do finala;...itd. Evropski fudbal je postao izjednacen, mozda i monoton, ako izuzmemo pozitivna iznenadjenja novajlija u natjecanju. Nema izrazitih favorita, niti velikih, impresivnih igara. Ne vidimo majstorije i velike partije pojedinaca, poteze zvijezda u radjanju koje odlucuju pobjednika. U Evropi je sve manje prefinjenog, tehnicki dotjeranog fudbala, po cemu je, recimo, Francuska bila prepoznatljiva u eri Platini-a i Tigana-e, Holandija kroz decenije, Portugal u vrijeme Figo-a, ili nasa Jugoslavija u eri Drogana Dzajica, Bajevica i Surjaka 70-ih, ili ista ta Jugoslavija iz 80-ih i vremena Pizona Petrovica, Zajeca i Safeta Susica... Umjesto toga, u modernom evropskom fudbalu je sve izrazeniji fizicki aspekt i kondiciona sprema tima, koji se, uz borbenost od prvog do poslednjeg sudijskog zvizduka i neophodan faktor patriotizma, dokazuju kao provjeren recept fudbalskog uspjeha na starom kontinentu, i sire. Ovo EP je materijal za analizu nasem strucnom stabu, a lekcija fudbalerima - kako i kuda pred pocetak novog ciklusa kvalifikacija za SP u Rusiji. I, trebalo bi, psihicki podsticaj. Jer, sve jasnije da je proslo vrijeme fudbalskih velesila. Nema izrazitih favorita na travnjaku. Naprotiv, fudbalski dvoboji se gube ili dobijaju u glavi, jos i prije izaska na teren.