Izrael se u domenu vojne moći oslanja na Izraelske odbrambene snage (IDF) koje se popunjavaju od profesionalnih i rezervnih brigada.
S druge strane Iran raspolaže profesionalnim oružanim snagama ali i Korpusom iranske revolucionarne garde koja je po sposobnostima i naoružanju jednaka profesionalnoj vojsci.
Iran može računati na oko 350.000 vojnika iz profesionalne i još toliko iz rezervne komponente, a cjelokupnom broju se pridodaje i više od 100.000 vojnika iz Korpusa iranske revolucionarne garde sa brojnim milicijama u regiji. S druge strane Izrael može računati na više od 130.000 vojnika iz aktivne komponente uz dodatnih 500.000 vojnika iz rezervne komponente kopnene vojske.
Ono što ove brojke čini sugestivnim jeste i populacija ove dvije države pri čemu Iran ima oko 88,5 miliona stanovnika dok Izrael samo 9,5 miliona.
Oprema i naoružanje obje države se značajno razlikuje iako su do Islamske revolucije iz 1979. goidine obje države dominantno koristile zapadnu tehniku. Danas Iran u sastavu kopnene vojske ima oko 1.300 tenkova od koji je većina sovjetskog porijekla dok se Izrael može pohvailiti sa oko 1.100 tenkova od kojih su uglavnom tenkovi Merkava koji se porizvode samo za potrebe izraelske vojske.
U domenu artiljerijskih oruđa Iran unatoč velikoj vojsci raspolaže sa oko 2.260 cijevnih artiljerijskih oruđa i oko 1.400 komada artiljerijsko-raketnih jedinica. Izrael sa samohodnom, raketnom i vučnom artiljerijom raspolaže sa oko 1.000 različitih sistema.
Međutim ono što je zajedničko za obje strane jeste razvoj širokog spektra raketa od sistema kratkog, srednjeg do ograničeno interkontinentalnog dometa.
Izrael je svoj raketni program krstarećih i balističkih raketa razvijao paralelno u saradnji sa Sjedinjenim Američkim Državama uz mogućnost lansiranja sa različitih platformi.
U nemogućnosti nabavke napredne tehnologije uslijed strogog režima sankcija Iran je svoj raketni arsenal stvarao uz kupovinu tehnologije i raketa iz Sjeverne Koreje, Ukrajine, Rusije i Kine.
Između ostalog najveći nesrazmjer kvantiteta i kvaliteta u poređenju izraelske i iranske vojne moći jeste svakako u zračnim snagama. Izraelsko ratno zrakoplovstvo kao jedno od najsnažnijih u regiji može da računa na više od 100 američkih aviona pete generacije F-35 koje je Izrael modernizirao za svoje potrebe.
Pored F-35 izraelske zračne snage mogu računati na više od 200 američkih aviona F-16 u različitim konfiguracijama. Pored višenamjenskih i lovačkih aviona Izrael može da računa i na više od 80 jurišnih helikoptera AH-64 Apache.
Iran posjeduje značajno skromniju i tehnološki zastarjelu opremu i avione pri čemu nemaju višenamjenske avione pete generacije već se uglavnom oslanja na 24 ruska lovca tipa Su-35 dok se brojke zastarjelih F-14 Tomacat aviona iz perioda dinastije Pahlavi, ne mogu utvrditi.
Pomorske snage dva suparnika su razvijane pod utiskom različitih koncepata pri čemu tehničko-tehnološka nadmoć ide u korist Izraela koji može da računa na dizel-električne podmornice klase Delfin ali i korvete Saar 5 i Saar 6. Iranske pomorske snage podijeljene između snaga Korpusa revolucionarne garde i regularne vojske, uglavnom su usmjerene na brze torpedne čamce te dizel-električne podmornice klase Kilo koje datiraju iz sovjetske ere.
Obje države na godišnjem nivou značajna sredstva uz stalna ulaganja zbog čega dostupni podaci o procentualnoj potrošnji ne mogu biti razmatrani. Različiti koncepti opremanja i naoružavanja u ovim zemljama svakako su opterećeni i vanjskopolitičkim prioritetima koji su od 1979. godine u konstantnom srazu.
