Osnovna metoda pravljenja donera je da se meso izreže na tanke kriške, marinira i složi na ražanj koji će stajati uspravno. Na nekoliko slojeva mesa se stavlja loj, pa se masnoća slijeva niz ražanj pri povišenoj temperaturi.
Iako se autentični doner pravi isključivo od janjećeg mesa, u mnogim dijelovima izvan Turske se koriste piletina, govedina ili kombinacija janjećeg i goveđeg mesa. Najčešće se poslužuje sa sitno isječenom salatom, paradajzom, lukom, krastavcima ili kupusom, a sosovi koji se dodaju su uglavnom bijeli sos sa jogurtom i bijelim lukom ili neki mliječni umak koji sadrži bilje. Kao prilog se često poslužuje i pomfrit.
Danas je doner prisutan gotovo svugdje, a još uvijek se najviše konzumira u Turskoj koja je glavni "krivac" za pojavu ovog ukusnog jela. Doner u sebi sadrži mnogo masnoća, kalorija i ugljenih hidrata, tako da se preporučuje kao povremena delicija, a ne osnova prehrane.
